Μόνο τον φόβο να φοβάσαι.. του Γιάννη Πετράκη

Τριάντα επτά χρονών έπιασα για πρώτη φορά μπάλα του bowling στα χέρια μου. Τυχαία. Ετσι για πλάκα πιο πολύ. Τα τρία παιχνίδια, έγιναν έξι και τα έξι δώδεκα. Έφυγα από το μαγαζί με την μπλούζα μου να στάζει ιδρώτα. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου όμως, ήταν το πότε θα βρώ χρόνο να ξαναπαίξω. Ούτε κατάλαβα πώς αγόρασα μπάλα και παπούτσια. Ούτε κατάλαβα πώς έγινε και γράφτηκα στον σύλλογο. 

Γνώρισα πάρα πολλά άτομα. Μια μικρή κοινωνία. Παρέες, κόντρες, γέλια και εκεί κάπου στην πλάκα να αρχίζουν οι συζητήσεις για την τεχνική , για το "διάβασμα" του διαδρόμου, για την σωστή προπόνηση, για το πώς κλείνει το 3-7-10...

Σιγά σιγά κατάλαβα ότι το bowling έχει χιλιάδες μικρά μυστικά, αλλά ταυτόχρονα είναι πέντε βασικά πράγματα. Κατάλαβα ότι για να παίξεις καλά, πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος αλλά ταυτόχρονα χαλαρός. Πρέπει να έχεις την επανάληψη, αλλά ταυτόχρονα να μπορείς να αλλάξεις πράγματα όταν κάτι δεν πάει κάλα. Κατάλαβα δηλαδή ότι το bowling μοιάζει πολύ με γυναίκα. Τόσο πολύπλοκη αλλά ταυτόχρονα τόσο απλή...

Εκείνο όμως που σε εξιτάρει πραγματικά στο bowling δεν είναι ούτε οι κορίνες, ούτε το παιχνίδι, ούτε η μπάλα, ούτε τα μεγάλα σκορ. Εκείνο που σε τρελαίνει, είναι αυτό που νιώθεις όταν ανεβαίνεις να παίξεις την κρίσιμη μπαλιά. Εκείνη την μπαλιά που ξέρεις ότι θα σε περάσει στον επόμενο γύρο, εκείνη την μπαλιά που ξέρεις ότι θα σε ανεβάσει στο βάθρο, εκείνη την μπαλιά που ξέρεις ότι θα σε κάνει νικητή. Είναι...

Εκείνη η στιγμή που νιώθεις ότι η μπάλα ζυγίζει τριάντα κιλά...
Εκείνη η στιγμή που νιώθεις ότι όλοι σε κοιτάνε...
Εκείνη η στιγμή που νιώθεις τα πόδια σου να τρέμουν...
Εκείνη η στιγμή που νιώθεις ότι ανεβαίνεις στον διάδρομο για πρώτη φορά... 

Ορισμένοι έχουν καταφέρει να το μετριάσουν, άλλοι να το κρύβουν έντεχνα και άλλοι να λένε πράγματα τύπου, "χτύπησε παλαμάκια μια μύγα και έχασα την συγκέντρωσή μου", για να δικαιολογήσουν το πώς έχασαν την πέντε....

Αυτή όμως είναι η στιγμή, που το συγκεκριμένο άθλημα σου προσφέρει τα περισσότερα. Η στιγμή που όλα όσα έχεις μάθει, έρχονται αντιμέτωπα με τον φόβο της αποτυχίας...

Στα τέσσερα χρόνια που ασχολούμαι με το bowling, δεν έχω μάθει να "τραβάω" δεν έχω μάθει να σηκώνω ψηλά το χέρι, δεν έχω μάθει να κρατάω το σώμα μου όρθιο και να μην παίζω σαν μπαλαρίνα! Δεν με ενοχλεί. Θα προσπαθήσω σιγα σιγά να τα μάθω άν και πολλοί φίλοι μου αμφιβάλλουν.

Εχω μάθει όμως, το λόγο που γουστάρω να παίζω και αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό...

Να τρέμω πάνω στο διάδρομο.-
          
                                

*Ο  Γιάννης Πετράκης είναι αθλητής του συλλόγου  IBC της Κρήτης και είναι bowler  C κατηγορίας.