Ένας θρύλος με τα μάτια ενός φίλου

Μάρτιος του 2005…

1ο  Eurochallenge στο Strike Θεσσαλονίκης..

Με όπλα ένα δίμπαλο, ένα «ρομποτικό» γάντι και αρκετή τρέλα ξεκίνησα τις προσπάθειές  μου.. και μόνο που έπαιζα ανάμεσα στους μεγαλύτερους ευρωπαίους παίκτες μου ήταν αρκετό... Παρόλο αυτά ήθελα και το καλό αποτέλεσμα. Από πίσω μου για αρκετή ώρα με παρακολουθούσε ένας μεγαλόσωμος άντρας... τον είχα ακουστά, κορυφαίος παίκτης της Ελλάδας αλλά για όσους δεν τον γνώριζαν «δύστροπος»...  «Τι θέλει τώρα αυτός;;»  γκρίνιαζα από μέσα μου καθώς το 140 πήγαινε σύννεφο.. « Να σου πω κάτι;» μου λέει στα δύο τελευταία παιχνίδια.. «σημάδεψε εκεί και παίξε»..Δεν είχα τίποτα να χάσω... και ως εκ θαύματος αρκετές κορίνες πάνω από τις 400.. « Κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους ξέρει αυτός..»  συλλογίστηκα.

Ξεκινήσαμε προπονήσεις.. Οι προγραμματισμένες δίωρες προπονήσεις εξελισσόνταν σε τρίωρες και τετράωρες...Γιατί όταν έβλεπε κάποιον να αγαπάει το μπόουλινγκ παθιαζόταν και αυτός μαζί του και έκανε τα πάντα για να τον βοηθήσει..  Έπαιζα στον διάδρομο 4, αυτός έκανε προπόνηση στο διάδρομο 14 και φώναζε για τα λάθη και τις μα...ίες που έκανα στο παίξιμό μου.

Το «δέσιμο» δεν άργησε να έρθει... δύο άκρως αντικρουόμενες προσωπικότητες έγιναν φιλαράκια γιατί υπήρχε αμφίδρομος σεβασμός, εκτίμηση και εμπιστοσύνη. Τα αποτελέσματα των προπονήσεων άρχισαν να φαίνονται και έτσι αρχίσαμε τις κοινές καθόδους σε αγώνες... Τον παρακολουθούσα... Απαραίτητη η πολύωρη προπόνηση πριν από κάθε επίσημο αγώνα... Το πορτ μπαγκάζ γεμάτο κάθε φορά με μπάλες... Αναρωτιόμουν «τι τις θέλει τόσες μπάλες»...  μετά κατάλαβα... το περίφημο χαρτάκι με τις σημειώσεις στην κασετίνα των γυαλιών... για κάθε διάδρομο, σε κάθε αίθουσα σημειώσεις... Με προέτρεπε να το κάνω και εγώ... τεμπέλιαζα... και φυσικά το πρωινό ξύπνημα...  τυπολατρικά δύο ώρες πριν τους αγώνες για να προετοιμαστεί κατάλληλα το σώμα... επί χρόνια η ίδια αγωνιστική συμπεριφορά... τίποτα δεν είναι τυχαίο...  Η αγωνιστική πειθαρχία και η σοβαρότητα που αντιμετώπιζε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά είναι αυτά που τον διατήρησαν στην κορυφή όλα αυτά τα χρόνια...  Μία σοβαρότητα που πολλοί την παρεξηγούσαν την ώρα του αγώνα αλλά δεν τον ένοιαζε... ο στόχος ήταν η κορυφή... Πολλές φορές δεν μου μιλούσε και έδειχνε τσατισμένος... «τι σκ..τά έγινε πάλι;» τσατιζόμουνα και εγώ.. το συμπέρασμα μετά από χρόνια... όταν δεν έπαιζα σύμφωνα με τις δυνατότητές μου αυτός θύμωνε περισσότερο από μένα... Το μπόουλινγκ ήταν η δεύτερη οικογένειά του…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χάλκινο μετάλλιο της εθνικής στη Βιέννη... τον πήρα τηλέφωνο για συγχαρητήρια... ήταν στεναχωρημένος... είχε χάσει δύο spare στον ημιτελικό... μετά είδα τα σκορ... 1423 κορύνες είχε κάνει στα προκριματικά..!!!  Τεράστια η συμβολή του στην πρόκριση της ομάδας στα τελικά... και όμως δεν ήταν ικανοποιημένος... είχε χάσει δύο spare... Όταν υπάρχει η δυνατότητα για το κάτι παραπάνω πρέπει να την αξιοποιείς...

Το μεγαλύτερο σχολείο για μένα ήταν η συνεργασία μαζί του στο pro-shop στο Strike στη Θεσσαλονίκη. Επαγγελματίας 100%... Οι καβγάδες μας σχεδόν καθημερινοί (δεν ήθελε και πολύ!) γιατί και οι δύο θέλαμε το καλύτερο αποτέλεσμα στη δουλειά... όμως στο τέλος της ημέρας μαζί παρεούλα προπόνηση... Κορυφαίοι ευρωπαίοι και όχι μόνο,  παίκτες και προπονητές,  άκουγαν με προσήλωση και ζητούσαν τη συμβουλή του όταν επρόκειτο να φτιάξουν μία μπάλα ή δυσκολεύονταν να βρούνε μία λύση διαχείρισης ενός pattern...

Δύσκολα παραδεχόταν ότι έκανε λάθος... ίσως αυτά τα στοιχεία εγωισμού και αυτοπεποίθησης να είναι απαραίτητα για να πετύχει η συνταγή...

Αλλά τη ψυχή ενός ανθρώπου τη διαβάζεις όταν τον βλέπεις πως αντιμετωπίζει τα παιδιά.. Ανιδιοτελής αγάπη...  Έβλεπες το διαρκές χαμόγελό του όταν έκανε προπόνηση... τρανταχτό παράδειγμα το χρυσό μετάλλιο των τζούνιορς στη Θεσσαλονίκη το 2007... Τα ενέπνεε και τα έκανε να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό...  Δεν δίσταζε να φοράει το σκούφο του Άι Βασίλη για να μοιράσει δώρα τα Χριστούγεννα...

17 Φεβρουαρίου... η αρχή μιας μεγάλης άνισης μάχης... και όμως... με απίστευτα ψυχικά αποθέματα στάθηκε στα πόδια του...πάλευε πέραν  των δυνατοτήτων του και τα κατάφερνε... αρχίσαμε να ελπίζουμε... μέχρι και μπόουλινγκ έπαιζε..!!!

…Δεκέμβριος..νέες δυσκολίες... λύγισε... μία ομάδα αγγέλων μάλλον ήθελε να μάθει μπόουλινγκ και αποφάσισαν τελικά να πάρουν μαζί τους τον πιο κατάλληλο άνθρωπο..!!

Σε ευχαριστώ για όλα..πάνω από όλα γιατί ήσουν και θα είσαι για πάντα στην καρδιά μου φίλος μου..

Η κληρονομιά που αφήνεις τεράστια..εύχομαι να βρεθούν κάποιοι να την αξιοποιήσουν ώστε να χαμογελάς από εκεί ψηλά με τις επιτυχίες του ελληνικού μπόουλινγκ…

Η πορεία ενός θρύλου με νούμερα

Αν και πολλές φορές τα νούμερα δεν λένε την αλήθεια σε αυτή την περίπτωση αντικατοπτρίζουν πλήρως την πορεία του καλύτερου Έλληνα παίκτη. Εκτός από τα 13 πανελλαδικά πρωταθλήματα και το χάλκινο μετάλλιο με την Εθνική ομάδα για το οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω η συλλογή μεταλλίων εμπλουτίστηκε και με τέσσερα χάλκινα σε ατομικό ευρωπαϊκό επίπεδο. Μία αναφορά σε αυτές τις τέσσερις πολύ μεγάλες επιτυχίες αξίζει τον κόπο.

Σαν Μαρίνο 1990. Το πρώτο μετάλλιο, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τα ελληνικά χρώματα, ήρθε στο κρατίδιο του Σαν Μαρίνο. Στα προκριματικά μετά από 15 παιχνίδια (κόντρα με όλους τους αντιπάλους, από ένα παιχνίδι) κατάφερε να προκριθεί στην τελική τετράδα ως δεύτερος. Η πρόκριση στο μεγάλο τελικό κρινόταν σε ένα παιχνίδι. Εκεί έχασε από τον Φιλανδό Τομ Χολ με 256-172. Όμως το πρώτο χάλκινο μετάλλιο ήταν γεγονός και η αρχή μια σπουδαίας καριέρας στο χώρο είχε γίνει.

Ολλανδία 2002. Ήταν η χρονιά που άλλαξε ο τρόπος διεξαγωγής των προκριματικών. Οι παίκτες έπαιξαν τρεις γύρους των 8 παιχνιδιών. Ο Δημήτρης  Καρέτσος κατάφερε να προκριθεί ως δεύτερος (1812 κορύνες, 1784, 1786) στην τελική οχτάδα. Στην πρώτη φάση των τελικών κέρδισε τον Βέλγο Ιβάν Βαν Έικεν με 2-0 ( 197-174, 221-189) και το χάλκινο μετάλλιο ήρθε και πάλι για τα ελληνικά χρώματα. Στη μάχη για τον τελικό, μετά από μία συγκλονιστική «μάχη» έχασε από τον Άγγλο Νικ Φρόγκατ με 2-1 ( 257-210, 203-234, 213-224).

Άγκυρα 2004. Στην πρωτεύουσα της Τουρκίας κατάφερε και πάλι να κάνει αισθητή την παρουσία του ελληνικού μπόουλινγκ. 12 παιχνίδια στο «κοντό» λάδωμα (2269 κορύνες) και
12 στο «μακρύ» (2476) και κατάληψη της έκτης θέσης μετά τους προκριματικούς αγώνες. Στην πρώτη αναμέτρηση, στα πλαίσια της τελικής οχτάδας, κέρδισε τον Ολλανδό Ρέμκο
Βερμπούν με 2-0 ( 204-198, 253-213) και το χάλκινο μετάλλιο προστέθηκε στη συλλογή του τότε πρωταθλητή Ελλάδας. Κάτοχος του τίτλου εκείνης της χρονιάς ο πρωταθλητής του Σαν Μαρίνο Ρέτζι Ντομένικο που στα ημιτελικά κέρδισε τον Έλληνα πρωταθλητή με 2-0 ( 158-193, 200-211).

Άγκυρα 2010. Η «χρυσή» αυτή διαδρομή με τα τέσσερα χάλκινα μετάλλια ολοκληρώθηκε τον προηγούμενο Οκτώβριο στην Τουρκία. Πρώτα ξεπέρασε τον σκόπελο των προκριματικών παιχνιδιών. 1676 κορύνες στα 8 παιχνίδια στο «κοντό» λάδωμα, 1693 στο «μακρύ» , 1780 στο «μικτό» , τέταρτος στην τελική κατάταξη και εξασφάλιση συμμετοχής στην τελική φάση. Αντίπαλος στην πρώτη αναμέτρηση ο Ουκρανός Καλίκα και νίκη για τον Καρέτσο με 2-1 ( 189-207, 202-190,225-173). Το τέταρτο χάλκινο μετάλλιο ήταν μία πραγματικότητα .Μπορεί η ήττα στη συνέχεια από τον Σουηδό Έκλουντ με 2-0 ( 204-247, 222-228) και ο αποκλεισμός από τον τελικό να άφησε μία πικρή γεύση αλλά η χαρά , που το ελληνικό μπόουλινγκ βρέθηκε και πάλι στην πρώτη γραμμή, ήταν πολύ μεγαλύτερη.

Μπορείτε να διαβάσετε μία συνέντευξη που μου είχε δώσει το Σεπτέμβριο του 2011. Μία ακόμη «εικόνα» για το πώς έβλεπε το μπόουλινγκ..

1. Η πρώτη «επαφή» με το άθλημα;

 “Η πρώτη επαφή έγινε όπως τις περισσότερες φορές κατά τύχη, το 1975 και “έπρεπε” να κερδίσω μαζί με τα δυο ξαδέλφια μου το στοίχημα από την άλλη ομάδα, Πρώτη επαφή λοιπόν και το σκορ 153. Νίκη και αγώνας ρεβάνς. Ξανά νίκη αλλά το σκορ 147 (όχι και άσχημα). Αυτά έγιναν στο Kermit bowling στην Καλλιθέα”. 

2. Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που προσέλκυσαν το ενδιαφέρον σου να ασχοληθείς με το μπόουλινγκ, την εποχή μάλιστα που το άθλημα βρισκόταν στην «αφάνεια»;

Τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι  για μένα και πολλά και “μαγικά”. Δύσκολα θα βρεις άλλο άθλημα  που να έχει τα δικά του. Πάμε λοιπόν να τα δούμε: Δεν έχει όριο ηλικίας. Υπάρχουν παίκτες σε ηλικίες των 80 και πάνω όπως και 8 - 10 ετών. Δεν έχει σωματική επαφή. Δεν έχει ανθρώπινη κρίση. Δεν έχει εξάρτηση από τις καιρικές συνθήκες. Δεν είναι απαραίτητος συγκεκριμένος σωματότυπος και τέλος δεν έχει εξάρτηση από τον αντίπαλο. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος από ένα άθλημα;” 

3. Είσαι  από  τους  παίκτες  που γνώρισαν τους «ξύλινους» διαδρόμους.  Πόσο  διαφορετικό είναι το μπόουλινγκ στις μέρες μας όσον αφορά το «κλίμα» της κάθε εποχής αλλά και στο αγωνιστικό μέρος λόγω της μετάβασης  στους  συνθετικούς διαδρόμους; 

“Ναι είναι διαφορετικά. Και πολύ θα έλεγα. Στην αρχή δεν υπήρχαν σύλλογοι όπως σήμερα, υπήρχαν μόνο τα μπόουλινγκ και κάθε μαγαζί είχε την ομάδα του. Ήταν λίγα και κυριαρχούσε πολύ η παρέα. 

Δεν υπήρχαν και οι γνώσεις που έχουμε σήμερα και γενικά επικρατούσε η ομάδα με το περισσότερο πάθος. Ήταν όμως πιο “ρομαντικά”. Θυμάμαι μετά από κάθε αγώνα αφήναμε τις διαφορές μας στις πίστες και όλοι μαζί πηγαίναμε στην ταβέρνα για τον… δεύτερο γύρο. Ήταν και λογικό γιατί οι “παίκτες” ήταν λίγοι και γνωριζόντουσαν μεταξύ τους. Με την εξέλιξη γίναμε περισσότεροι και χαθήκαμε μεταξύ μας. Σε κάθε εποχή όμως υπάρχουν και τα θετικά και τα αρνητικά. Αυτό είναι μια φυσική εξέλιξη για όλα τα σπορ και στο μπόουλινγκ δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. 

Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι θα μπορούσε κάποιος να πει ότι οι ξύλινοι διάδρομοι δεν μοιάζουν σε τίποτα με τους συνθετικούς. Όλοι ξέρουμε ότι το ξύλο είναι “ζωντανό” και σαν αποτέλεσμα είναι να μεταβάλλεται σχεδόν καθημερινά. Επηρεάζεται βέβαια και περισσότερο από τις καιρικές συνθήκες (ζέστη, υγρασία, κ.λ.π.). Ένα άλλο στοιχείο που είχαν οι ξύλινοι διάδρομοι ήταν οι περισσότερες μεταβολές και η φθορά από την τριβή της μπάλας κατά την στιγμή της ρίψης. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι ξύλινοι διάδρομοι παρουσίαζαν στο μπροστινό κομμάτι και στο κέντρο αυτού περισσότερη φθορά και ένα “μπάλωμα” μια μαυρίλα λόγω της απώλειας του “βερνικιού” που είχε στην επιφάνεια”. 

4. Πολλοί εκτός χώρου αμφισβητούν εάν το μπόουλινγκ είναι άθλημα και το θεωρούν απλά ένα μέσο διασκέδασης. Ποια επιχειρήματα θα χρησιμοποιούσες για να τους μεταπείσεις; 

“Σε κάθε άθλημα ο αθλητής που συμμετέχει πρέπει να έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα ή και περισσότερα. Στο μπόουλινγκ λοιπόν δεν είναι μόνο ένα. 

Ο μπόουλερ πρέπει να έχει καλή φυσική κατάσταση γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που πρέπει να αγωνίζεται για αρκετές ώρες. Υπάρχουν φορές που φτάνει και στις 6 με 8 ώρες 

Κάθε αθλητής πρέπει να κάνει παρά πολλούς υπολογισμούς κατά την διάρκεια ενός αγώνα. Πρέπει να έχει πολλή αυτοσυγκέντρωση και να είναι πάντα ήρεμος και να μην επηρεάζεται από τους εξωτερικούς παράγοντες. 

Η τελική στάση στην γραμμή του foul είναι στο ένα πόδι που απαιτεί και καλή ισορροπία. 

Επίσης κάθε αθλητής πρέπει να έχει πολλές γνώσεις γύρω από τα υλικά (μπάλες, συνθήκες “λαδώματος” και μεταβολές αυτού.) Χάλκινο μετάλλιο στην Άγκυρα. Το κλείσιμο μιας καριέρας (ως διεθνής αθλητής) γεμάτη διακρίσεις

Σε υψηλό επίπεδο σίγουρα “απαιτούνται” και γνώσεις διαφόρων “συστημάτων”. (σύστημα προσαρμογής της “πρώτης” μπαλιάς, σύστημα  spare, κ.λ.π.). Βλέπουμε λοιπόν ότι παίζοντας κάποιος μπόουλινγκ δεν είναι λίγα αυτά που ενεργοποιεί. Θα αναφέρω εδώ και κάποια από τα “πλεονεκτήματα” που έχει απέναντι στα αλλά αθλήματα . Δεν έχει όριο ηλικίας, δεν απαιτεί συγκεκριμένο τύπο σώματος, δεν έχει σωματική επαφή, δεν έχει εξάρτηση από τον αντίπαλο, δεν προϋποθέτει συγκεκριμένες καιρικές συνθήκες. Νομίζω ότι δεν είναι λίγα. 

5. Ποιες είναι οι πρώτες συμβουλές που θα δίνατε σε ένα νέο παίκτη που θα ήθελε να κάνει τα «βρεφικά» του βήματα στο χώρο; 

“Η καλύτερη συμβουλή για αυτούς που ήδη έχουν ξεκινήσει και έχουν μπει στον “μαγικό” κόσμο του μπόουλινγκ  είναι να αποταθούν σε κάποιο σύλλογο και να γίνουν ενεργοί αθλητές. Μέσα από τους συλλόγους θα βρουν και κάποιους προπονητές που με την βοήθεια τους θα μάθουν τα πρώτα βήματα και θα μπορέσουν να εξελιχτούν σε “πρωταθλητές”. Για τους φίλους που ακόμη δεν έχουν ρίξει την ¨πρώτη” τους μπαλιά η συμβουλή μου είναι να το κάνουν όσο το γρηγορότερο δυνατόν”. 

6. Πόσο σημαντικό είναι για έναν παίκτη να έχει τα σωστά υλικά στα χέρια του;

 “Θυμάμαι την εποχή που έκανα τα “πρώτα” μου βήματα υπήρχε μόνο ένα υλικό κατασκευής για τις μπάλες. Γύρω στο 1990 άρχισε η μεγάλη ανάπτυξη των υλικών και παρουσιάστηκαν στην αγορά μπάλες με διαφορετικά υλικά κατασκευής και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βελτιωθεί η αντίδραση της μπάλας και να βοηθηθούν οι παίκτες. 

Στην σημερινή “εποχή” τα υλικά έχουν βελτιωθεί πολύ και δίνουν στον αθλητή ένα σημαντικό “ατού” στα χεριά του. 

Σίγουρα δεν είναι μόνο αυτά που βοηθούν αλλά παίζουν ένα αρκετά καθοριστικό ρόλο στα αποτελέσματα του αθλητή. Πρέπει όμως να ξέρει πότε και που να τα χρησιμοποιεί. Αυτό λοιπόν φέρνει την ανάγκη να είναι ενήμερος για την εξέλιξη τους και για την χρήση τους”. 

7. Αμέτρητοι επίσημοι αγώνες, ανάλογα και τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Ποιες  είναι οι αγωνιστικές στιγμές που θα μείνουν ανεξίτηλες στο μυαλό σου και ποιο είναι το αγωνιστικό εκείνο μέρος που θα συνιστούσες ανεπιφύλακτα στους φίλους του αθλήματος να επισκεφθούν; 

“Νομίζω ότι είμαι από τους τυχερούς στο χώρο γιατί στα τόσα χρόνια που είμαι στο μπόουλινγκ είχα την ευκαιρία να “ζήσω” σχεδόν τα πάντα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μόνο μια αγωνιστική στιγμή. Θα αναφέρω μερικές που για μένα είναι από τις πιο σημαντικές. 

• Το πρώτο μου πανελλήνιο πρωτάθλημα ( 1984 Αθήνα) 
• Η πρώτη μου συμμετοχή με την Εθνική ομάδα (1989 Βαρκελώνη) 
• Η είσοδος μου στα τελικά  του Πανευρωπαϊκού  πρωταθλήματος (1990 Ολλανδία). 
• Το πρώτο μου μετάλλιο σε πανευρωπαϊκό (1991 Σαν Μαρίνο) 
• Η κατάκτηση όλων των χρυσών μεταλλίων στους 1ους Μεσογειακούς αγώνες (Κύπρος 1994). 
• Το πρώτο μου επίσημο 300 (Κηφισιά 1995) 
• Το χάλκινο μετάλλιο με την εθνική ανδρών  στους  πανευρωπαϊκούς (2007 Αυστρία).
•         Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου με την εθνική των juniors Ελλάδας σαν προπονητής (2007)             
• Όλα τα πανελλήνια πρωταθλήματα που κέρδισα  (15) 
• Τα 4 μετάλλια από τα πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα (1991 Σαν Μαρίνο), (2002 Ολλανδία),             (2004 και 2010 Τουρκία) 

Έχει η κάθε μία τη  δική της ομορφιά και με γέμισαν όλες συναισθήματα. 

Όσο για το αγωνιστικό μέρος για μένα σίγουρα είναι ο ναός του μπόουλινγκ στην Αμερική στο Ρίνο    

της Νεβάδα. Ένα στάδιο 80 διαδρομών χωρίς κολόνα, με κερκίδα 2500 καθισμάτων, με σταθμό πρώτων βοηθειών, εστιατόρια, ειδικό διάδρομο βιντεοσκόπησης μπόουλερ, μαγαζιά μπόουλινγκ κ.λ.π”. 

8. Πριν από ένα χρόνο αποφάσισες να αποσυρθείς από την εθνική ομάδα. Πόσο δύσκολη ήταν για σένα αυτή η απόφαση; 

“Ίσως η δυσκολότερη απόφαση μέχρι στιγμής γιατί η συμμετοχή στην Εθνική ομάδα για μένα είναι η ύψιστη τιμή για έναν αθλητή. Νομίζω ότι όλα τα πράγματα όμως κάποτε φτάνουν στο τέλος τους και έτσι ήρθε και η δική μου σειρά. Έκρινα επίσης ότι υπήρχαν αρκετοί ικανοί αθλητές να στελεχώσουν τις επόμενες Εθνικές ομάδες. Ελπίζω όμως να μπορέσω στο μέλλον  να βοηθήσω την “αγαπημένη” μου αν χρειαστεί ίσως από μια άλλη θέση”. 

9. Ως προπονητής πιστεύεις ότι το ελληνικό μπόουλινγκ μπορεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε πανευρωπαϊκό ή και να καθιερωθεί ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο; 

Δεν το πιστεύω απλά. Είμαι σίγουρος ότι μπορούμε και ότι θα γίνει και αυτό στο μέλλον. Έξαλλου τα αποτελέσματα των τελευταίων χρόνων το δείχνουν καθαρά. 

Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολλά βήματα προόδου και βελτίωσης και των αθλητών αλλά και όλων των “παραγόντων” που χρειάζονται για να πάμε το ελληνικό μπόουλινγκ μπροστά. Έχουν γίνει σοβαρές και καλές κινήσεις και από την ομοσπονδία αλλά και σε ιδιωτικό επίπεδο. 

Γνωρίζοντας το πάθος που διακρίνει τους Έλληνες αλλά και το πείσμα τους νομίζω ότι το μπόουλινγκ μας ταιριάζει απόλυτα. Είμαι σίγουρος ότι το μέλλον του ελληνικού μπόουλινγκ θα είναι πολύ καλύτερο”. 

Μπούζας Μιχάλης..