Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Συνέντευξη της Αλέκας Ζορμπά στο Bowlpedia


Αλέκα Ζορμπά
(φωτο Άντα Κρητίδη)

24/09/2016

Σάββατο σήμερα, η αρχή του τέλος μιας δύσκολης εβδομάδας, μια ξεχωριστή ημέρα ωστόσο αφού απολαμβάνω τον απογευματινό μου καφέ παρέα με την Αλέκα Ζορμπά, την πολλές φορές Πρωταθλήτρια, μα πάνω από όλα Αθλήτρια με Α κεφαλαίο. "Είσαι η Μεγάλη Κυρία του Ελληνικού Μπόουλινγκ!", της είπα, και δε δίστασε να μου απαντήσει με χιούμορ "μεγάλη κυρία, σίγουρα..".
Την ξέρουμε όλοι, ας τη γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα:

Δήμητρα: Μίλησέ μου για το ξεκίνημά σου. Πως 'κόλλησες' με το μπόουλινγκ; Ποσά χρόνια ασχολείσαι;
Αλέκα: Ξεκίνησα περίπου το 1976, όταν πήγαινα και έπαιζα στο Bowling center του Πειραιά κάθε Δευτέρα στο ρεπό μου. Μετά παντρεύτηκα, έκανα δύο παιδιά και "ξανασυναντηθήκαμε" με το μπόουλινγκ γύρω στο 1984 στο Blanos Bowling στη Γλυφάδα, όπου πήγαινα τα παιδιά μου για πατίνια. Τότε ήταν που "κόλλησα" εντελώς, ίσως επειδή από παιδί ασχολούμουν πάντα με κάτι "αθλητικό".

Δ: Τι σε ώθησε να ασχοληθείς περαιτέρω, πιο οργανωμένα και με προπονήσεις, να αφιερώσεις δηλαδή περισσότερο χρόνο από ότι θα έδινες σε ένα κοινό χόμπι;
Α: Επειδή λόγω τραυματισμών δε μπόρεσα να ασχοληθώ με την πρώτη μου μεγάλη αγάπη, το μπάσκετ, έριξα όλο το πάθος και την αγωνιστικότητά μου στο μπόουλινγκ. Στο ότι τα κατάφερνα από την αρχή καλά και είχα άνοδο, σίγουρα αποτέλεσε ώθηση ώστε να συνεχίσω και να γίνω κ εγώ "αρρωστάκι".



Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1987
Nottingham - Αγγλία
Δ: Ας ταξιδέψουμε μαζί, πίσω στο χρόνο.. τότε που το μπόουλινγκ ήταν μία παρέα. Ξενάγησέ μας στο κλίμα της εποχής, ποιες είναι οι διαφορές με το μπόουλινγκ του σήμερα; Ποιους ανθρώπους του χώρου ή συναθλητές σου νοσταλγείς;
Α: Όταν ξεκίνησα στη Γλυφάδα τα μαγαζιά ήταν λίγα, ο κόσμος πολύ λιγότερος και πολύ πιο "πωρωμένος", και σε αγωνιστικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Δε νοσταλγώ τόσο τους συμπαίκτες μου, γιατί πολλοί από αυτούς αγωνίζονται ακόμα. Νοσταλγώ όμως τις καταστάσεις. Παίζαμε εσωτερικό πρωτάθλημα και η ατμόσφαιρα ήταν όπως η ατμόσφαιρα των σημερινών Πανελληνίων πρωταθλημάτων. Υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ των συλλόγων, όμως και ένα απίστευτο δέσιμο. Διοργάνωνε έναν αγώνα με έπαθλο κάποιος σύλλογος και έπαιζαν όλοι. Γινόταν μαραθώνιος 24 παιχνίδια στη Γλυφάδα και δεν έβρισκες να κλείσεις θέση. Έκανε χορό κάποιος σύλλογος, και ήταν παρόντες και όλοι οι άλλοι σύλλογοι. Σήμερα υπάρχει μια αποξένωση, μια απόσταση. Σημεία των καιρών..


Δ: Όταν ξεκίνησες, φαντάζομαι πως είχες και εσύ κάποια πρότυπα σε Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Ποιους αθλητές ή αθλήτριες θαύμαζες;
Α: Είχα την τύχη πολύ νωρίς να παίξω σε ένα open τουρνουά στην Αγγλία, οπότε όποιο πρότυπο είχα μέχρι τότε στην Ελλάδα "εξαφανίστηκε", βλέποντας τις παίκτριες εκεί. Και δεν ήταν μία αλλά πολλές! Τότε άρχισα να βλέπω και βίντεο με επαγγελματικό γυναικείο μπόουλινγκ, αμερικανικό. Οι παίκτριες που παρακολουθούσα έγιναν και εκείνες τα πρότυπά μου.

Με τον προπονητή και σύζυγό της Τάκη Ξαγοράρη
Δ: Υπάρχουν άνθρωποι που σε έχουν στηρίξει στο ξεκίνημά σου και στην μετέπειτα πορεία σου;
Α: Καταρχάς με βοήθησε η επιχείρηση Blanos Bowling που μου έδωσε παιχνίδια δωρεάν. Μετέπειτα και ίσως λόγω της συμμετοχής μου στην Εθνική ομάδα, είχα εξαιρετική αντιμετώπιση από όλους σχεδόν τους ιδιοκτήτες αιθουσών. Επίσης ο κ. Βασίλης Χαρτοφύλλης ήταν για κάποια χρόνια χορηγός μου σε αθλητικό εξοπλισμό και παιχνίδια. Τώρα ο κ. Γιώργος Κυβέλος με στηρίζει ως προς την προπόνησή μου. Τους ευχαριστώ όλους πολύ για ό,τι μου έχουν προσφέρει. Όσον αφορά το προπονητικό κομμάτι, την πορεία μου τη χρωστάω στο σύζυγό μου Τάκη Ξαγοράρη που από το 1992 είχε την επιμονή και την υπομονή να με προπονεί, παρ' όλα τα κινητικά προβλήματα που αντιμετώπιζα λόγω πολλαπλών επεμβάσεων στα γόνατά μου, που δυστυχώς δε με βοήθησαν να έχω την εξέλιξη που ήθελα και που μπορούσα να επιτύχω αναλογικά με την προσπάθεια που κατέβαλα και τις ικανότητές μου.

Δ: Διαχρονικά, είσαι αναμφισβήτητα η κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια του μπόουλινγκ, με πολλές διακρίσεις εντός και εκτός συνόρων. Για να θυμούνται λοιπόν οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, περίγραψέ μου τις ως τώρα συμμετοχές και διακρίσεις σου.
Α: Καταρχάς δεν είμαι η κορυφαία, και το εννοώ αυτό. Υπάρχουν πολύ καλές αθλήτριες αυτή τη στιγμή, όχι πολλές αλλά αξιόλογες, όσον αφορά βέβαια την Ελλάδα. Ίσως θα μπορούσα να πω πως είμαι η κορυφαία Senior (σ.σ. χαμογελάει..). 
Έχω υπάρξει πολλές φορές Πρωταθλήτρια Ελλάδος, δε θυμάμαι πόσες ακριβώς. Μετράω δέκα συμμετοχές σε ομαδικό Εθνικής ομάδας σε Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Τρεις φορές σε Πανευρωπαϊκό Ατομικό Πρωτάθλημα. Τέσσερις φορές σε Μεσογειακούς Αγώνες, και έξι φορές σε Παγκόσμιο Ατομικό της AMF.
 
Στις σημαντικότερες επιτυχίες μου στο εξωτερικό συγκαταλέγονται: η 24η θέση σε ατομικό ανάμεσα σε περίπου 200 αθλήτριες, στην παρθενική μου εμφάνιση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Ολλανδία το 1989. Η πρόκρισή μου στις 24 στο Παγκόσμιο Ατομικό AMF στη Βόρεια Ιρλανδία το 1992. Η 8η θέση στο Πανευρωπαϊκό Ατομικό Πρωτάθλημα στο Ισραήλ το 1999, και όλα τα μετάλλια που έχω κατακτήσει στους Μεσογειακούς Αγώνες στη Μάλτα το 1999, στο Σαν Μαρίνο το 2012, στη Σλοβενία το 2013 καθώς και φέτος στη Μπολόνια της Ιταλίας. Στην Ελλάδα κάθε διάκριση έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Δ: Μίλησέ μου για μια συγκεκριμένη επιτυχία που σε έκανε ιδιαίτερα χαρούμενη σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο.
Α:  Ίσως σημαντικότερη σε ομαδικό επίπεδο ήταν η κατάκτηση της 1ης θέσης σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ελλάδος λόγω της τελευταίας δικής μου μπαλιάς. Εκεί σίγουρα πέταξα στα ουράνια..

Δ: Υπάρχει τελικά αυτό που λέμε "συνταγή της επιτυχίας"; και αν ναι, ποια ήταν για εσένα;
Α: Η δική μου συνταγή έχει τα εξής "υλικά": επιμονή, υπομονή, πείσμα, προσήλωση, ήθος, υψηλοί στόχοι, αυστηρότητα ως προς τον εαυτό μου και ιδίως το γνώθι σαυτόν. Αυτά μαζί με την αγάπη μου για το άθλημα πιστεύω ότι βοήθησαν την πορεία και την εξέλιξη που έχω. Δηλώνω ερωτευμένη με το μπόουλινγκ και μου αρέσει να παίζω για το παιχνίδι και όχι μόνο για τη νίκη.

Δ: Πόσο χρόνο αφιερώνεις σε εβδομαδιαία βάση για το μπόουλινγκ; Τι περιλαμβάνει μια τυπική σου προπόνηση;
Α: Αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ, προσπαθώ να παίζω έστω και για λίγο καθημερινά. Η προπόνησή μου είναι πάντοτε με κλειστό το τελεσκόρ και προσπαθώ να βελτιώσω την τεχνική μου.

Δ: Εκτός από τις προπονήσεις στους διάδρομους, προπονείσαι με κάποιον τρόπο και εκτός διαδρομών;
Α: Εκτός διαδρόμων κάνω pilates για να έχω σε καλή κατάσταση το σώμα μου και τα γόνατά μου. Επίσης εξακολουθώ να παρακολουθώ βίντεο με αμερικανικό μπόουλινγκ.

Δ: Από φέτος η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία έχει εντάξει στο πρόγραμμά της και Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Seniors. Ως Senior και η ιδία, πως βλέπεις αυτή την κίνηση; Θεωρείς πως η Ελλάδα μπορεί να δώσει το παρόν εκεί με αποστολή και να έχει διακρίσεις;
Α: Είναι μια πολύ καλή κίνηση, και όντως πρέπει η Ελλάδα να δώσει το παρόν. Όσο για διακρίσεις, δε γνωρίζω τις δυνατότητες των άλλων χωρών σε αυτή την κατηγορία οπότε απλά εύχομαι και ελπίζω.

Δ: Ένα ερώτημα που "καίει": είναι το μπόουλινγκ άθλημα; Πως πιστεύεις το αντιμετωπίζει ο περισσότερος κόσμος στην πραγματικότητα στην Ελλάδα; Έχεις ταξιδέψει αρκετά έξω για αγωνιστικούς λόγους, βλέπεις διαφορές στη νοοτροπία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ως προς αυτό;
Α: Μία εύκολη ερώτηση με μία δύσκολη απάντηση. Εγώ το θεωρώ και το αντιμετωπίζω σαν άθλημα, αλλά δυστυχώς όταν μπαίνεις σε ένα χώρο που έχει δυνατή μουσική, καπνό και αλκοόλ, αυτό σίγουρα δε συνάδει με αθλητικό χώρο. Σίγουρα στην Ελλάδα πολλοί το θεωρούν άθλημα ίσως επειδή γυμνάζονται λίγο αλλά δε συμπεριφέρονται σαν αθλητές. Και εγώ κάπνιζα την εποχή που έπαιζα μπάσκετ, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να καπνίσω ούτε κατά τη διάρκεια της προπόνησης, ούτε φυσικά και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Όσον αφορά το εξωτερικό, δε γνωρίζω τι κάνουν στην προπόνησή τους οι παίκτες, αλλά σίγουρα στους αγώνες οι αθλητές αλλά και οι θεατές σέβονται το χώρο στον οποίο βρίσκονται.

Δ: Τι έχεις να απαντήσεις σε όσους αγωνίζονται μεν, αλλά βλέπουν το μπόουλινγκ σαν ένα ακόμα χόμπι και όχι σαν άθλημα; Τι πιστεύεις πρέπει να αλλάξει στη σημερινή νοοτροπία του Έλληνα μπόουλερ;
Α: Ο καθένας έχει το δικαίωμα να το αντιμετωπίζει όπως θέλει. Επειδή όμως είναι ένα άθλημα που απαιτεί αυτοσυγκέντρωση και ο χώρος είναι κοινός πρέπει να σέβεσαι όσον αφορά τους αγώνες τους κανόνες του αθλήματος, όχι μόνο σε ό,τι αφορά το παιχνίδι αλλά και τη συμπεριφορά όταν είσαι πάνω ή κάτω από το διάδρομο. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους θεατές. Αυτό βέβαια ξενίζει πολλούς, όμως έτσι πρέπει να είναι. Έχω κάνει πολλές αντιπάθειες για αυτή μου τη θεωρία και απαίτηση.

Δ: Τι θα ήθελες γενικά να αλλάξει στα σημερινά δρώμενα στο χώρο του αγωνιστικού μπόουλινγκ;
Α: Όπως προανέφερα, πολλοί δε γνωρίζουν την πρέπουσα αγωνιστική συμπεριφορά, όταν δεν κρατούν τη μπάλα. Από τα πράγματα που θα ήθελα να αλλάξουν στο αγωνιστικό κομμάτι είναι η νοοτροπία, να υπάρξουν νέες ιδέες και να τηρείται ο σεβασμός στους κανόνες του αθλήματος χωρίς να χρειάζεται "μπαμπούλας". Ονειροπολώ; Μπορεί, όμως αν αρχίσουμε εμείς, δίνοντας το καλό παράδειγμα στα νέα παιδιά, σίγουρα η επόμενη γενιά θα είναι καλύτερη.    

Δ: Είμαστε ένα άθλημα, από τα λίγα μάλιστα, με ένα τόσο μεγάλο ηλικιακό εύρος. Τι κίνητρα πρέπει να δοθούν ώστε να έχουμε ανάπτυξη του αθλήματος σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες;
Α: Το κίνητρο για να εξελιχθούμε πιστεύω ότι πρέπει να το έχουμε μέσα μας. Μόνοι μας βάζουμε τους στόχους μας και ακολουθώντας το σωστό δρόμο τους κατακτούμε. Ό,τι και αν σου προσφέρουν, και μιλάω πάντα για τον εαυτό μου, αν δεν το θέλεις με την ψυχή σου, δε θα τα καταφέρεις. 


Γιορτή Κυπέλλου 2012
(φωτο Άντα Κρητίδη)
Δ: Θεωρείς πως σήμερα υπάρχουν αθλητές και αθλήτριες με προοπτικές στη χώρα μας;
Α: Σίγουρα υπάρχουν και κάποια αγόρια ξεχωρίζουν. Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι υπάρχει στασιμότητα στις γυναίκες, και δε νομίζω ότι δεν έχουμε τα προσόντα. Απλά πιστεύω - και αυτό αφορά και τα δύο φύλα - ότι είτε κάνουμε εμείς κάτι λάθος, είτε κάνουν κάτι πολύ σωστά σε κάποιες άλλες χώρες. Πρέπει να το ψάξει περισσότερο ο καθένας για τον εαυτό του και να μην υπεκφεύγει λέγοντας απλώς ότι δεν τον βοηθάει ο σύλλογος, η Ομοσπονδία ή το Κράτος. Δυστυχώς δεν είμαστε Αμερική όπου το μπόουλινγκ διδάσκεται στα σχολεία, έχουμε όμως και εμείς δασκάλους που μπορούν να μας βοηθήσουν, και για να μην παρεξηγηθώ αυτά όλα αφορούν παίκτες που θέλουν να πρωταγωνιστούν, ιδιαίτερα σε επίπεδο Εθνικών ομάδων.

Δ: Θα "εκμεταλλευτώ" την ευκαιρία που μου δίνεις και θα επανέλθω στο θέμα των προπονήσεων: Ποσό σημαντική πιστεύεις είναι η συμβολή του προπονητή στην επιτυχία ενός αθλητή; Είσαι μια αθλήτρια με τεραστία εμπειρία πάνω στους διάδρομους, κάποιος μπορεί να πίστευε πως ίσως δε χρειάζεσαι πλέον προπονητή. Τι θα του απαντούσες;
Α: Πόσα αθλήματα δεν έχουν προπονητή;; Εγώ δε γνωρίζω κάποιο! Βλέπω πως ακόμα και στο επαγγελματικό μπόουλινγκ στην Αμερική όλοι έχουν κάποιο προπονητή πίσω τους, και αναφέρομαι σε αθλητές του 230-240 μέσου όρου. Ας μην πάμε μακριά.. όλοι πρόσφατα είδαμε και βλέπουμε Ολυμπιακούς Αγώνες και όχι μόνο.. οι αθλητές αμέσως μετά την προσπάθειά τους ρίχνουν το πρώτο βλέμμα στον προπονητή τους στην εξέδρα. Όταν θα κάνεις 300 σε κάθε παιχνίδι, τότε μάλλον δε θα χρειάζεσαι προπονητή, αλλά και πάλι εξαρτάται από τους στόχους σου, γιατί σίγουρα παίζοντας και κάνοντας απλά το χόμπι σου δε χρειάζεσαι προπονητή.

Δ: Mental game: Ποσό σημαντικό θεωρείς πως είναι για έναν αθλητή οποιουδήποτε επίπεδου, ειδικότερα όμως του υψηλού;
Α: Το μυαλό είναι η κινητήριος δύναμη σε όλες τις δραστηριότητές μας. Όσο άρτια τεχνικά καταρτισμένος και αν είσαι, αν το μυαλό είναι αλλού ή αν σκεφτεί το λάθος, τότε σίγουρα θα κάνεις το λάθος. Και εδώ πάλι σημαντικό ρόλο παίζει ο προπονητής. 

Δ: Πέρσι στην Ιαπωνία έγινε μια παγκόσμια προσπάθεια για προβολή και προώθηση του μπόουλινγκ ώστε να ενταχθεί στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου συμμετείχε και η χωρά μας. Ποσό κοντά ή πόσο μακριά βλέπεις την ένταξη αυτή μελλοντικά;
Α: Είναι τόσα τα συμφέροντα στους Ολυμπιακούς Αγώνες που δε μπορώ να απαντήσω. Απλά το ελπίζω και το εύχομαι.

Δ: Θέλω για μια στιγμή, να γίνεις "θεατής" του Ελληνικού γυναικείου μπόουλινγκ. Πες μου τι βλέπεις.
Α: Δυστυχώς δε βλέπω, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, φως στο τούνελ.

Δ: Εδώ και αρκετά χρόνια, η Ελλάδα δε δηλώνει το παρόν με γυναικεία ομάδα  σε διοργανώσεις του εξωτερικού. Ποια πιστεύεις πως είναι τα αίτια;
Α: Η στασιμότητα. Δε δέχομαι να ακούω ότι επειδή δεν υπάρχει Εθνική αποστολή, δεν υπάρχει και κίνητρο. Την Εθνική ομάδα την κάνουμε εμείς και όχι η Εθνική ομάδα εμάς. Εμείς πρέπει να εξελιχθούμε έτσι ώστε όταν πάμε σε κάποια αποστολή είτε ατομική είτε ομαδική να μην είμαστε οι φτωχοί συγγενείς. Και δεν αναφέρομαι απαραίτητα σε κατακτήσεις μεταλλίων αλλά σε μία παρουσία που θα δείχνει ότι γίνεται "δουλειά", ότι υπάρχει εξέλιξη και έτσι κάποια στιγμή θα έρθουν και τα μετάλλια. Για παράδειγμα οι άνδρες, έχουν μεν λίγα μετάλλια αλλά με τη δουλειά που κάνουν κάποιοι, και τα κατακτούν αλλά και αποτελούν απειλητική παρουσία πλέον στο εξωτερικό.

Δ: Πιστεύεις πως οι Ελληνίδες αθλήτριες του μπόουλινγκ έχουν δυνατότητες; τι "λείπει" από τις γυναίκες; τι θεωρείς ότι χρειάζεται να αλλάξει ριζικά, ώστε η Ελλάδα να γίνει μια υπολογίσιμη δύναμη στο εξωτερικό και σε αυτή την κατηγορία;
Α: Δεν πιστεύω ότι δεν έχουμε οι γυναίκες δυνατότητες. Απλά πιστεύω ότι δεν το ψάχνουμε αρκετά και σωστά. Επίσης για την εξέλιξη του γυναικείου μπόουλινγκ και την αποστολή Εθνικής ομάδας γυναικών, πιστεύω πως δεν αρκούν τα trials. Θα πρέπει να μπει ένα όριο, και όποιες "πιάνουν" το όριο αυτό, είτε 1 αθλήτρια είτε 6, να συμμετέχουν στην Εθνική ομάδα. Το ίδιο πιστεύω και για τους άνδρες. Ιδίως όμως οι γυναίκες, επειδή για κάποιες είναι πολύ εύκολο να μπουν στην Εθνική ομάδα, δεν κάνουν και την ανάλογη προσπάθεια.

Δ: Φαντάζομαι εννοείς όριο σε μέσο όρο.
Α: Βέβαια. Από όσες αγωνίζονται στα trials, εκείνες που πιάνουν και τον "τάδε" μέσο όρο, θα πρέπει να συμμετέχουν στην Εθνική ομάδα. Αν είναι μόνο μία, τότε στην αποστολή να είναι μόνο μία. Αν είναι δύο, τότε δύο. Αν είναι έξι, και οι έξι.

Δ: Αποτελείς πρότυπο για ένα μεγάλο αριθμό Ελληνίδων αθλητριών του μπόουλινγκ. Τι θα συμβούλευες αυτές τις κοπέλες;
Α: Αν βλέπουν το μπόουλινγκ ως πρωταθλητισμό, θα πρέπει να προπονηθούν με τον κατάλληλο προπονητή για να μπορέσουν να εξελιχθούν.

Δ: Μετά από τόσες εμπειρίες, τόσους αγώνες και διακρίσεις, έντονες στιγμές χαράς αλλά και λύπης, πες μου τι σημαίνει για εσένα το μπόουλινγκ.
Α: Για εμένα είναι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου. Είναι η χαρά μου, η διασκέδασή μου, στο μπόουλινγκ "ξεδίνω". Μετά από τη δουλειά που είναι αναγκαστική για όλους μας και την οικογένειά μου, είναι το μόνο που μου προσφέρει την απόλυτη πληρότητα, ανεξάρτητα από το αν χαίρομαι ή στεναχωριέμαι, γιατί αρκετές φορές έχω στεναχωρηθεί. Όμως όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Εύχομαι να είμαι γερή για να μπορώ να παίζω έστω και "μακριά" από πρωταθλητισμό.

Δ: Ποια είναι τα όνειρά σου;
Α: Το όνειρό μου ήταν και είναι να προπονηθώ σε κάποιο αμερικανικό προπονητικό κέντρο και να παίζω σε πολλά τουρνουά του εξωτερικού. Επειδή όμως πλέον δε με παίρνει ο χρόνος, θα περιμένω την επόμενη ζωή μου (σ.σ. χαμογελάει..). Προς το παρόν λοιπόν, πολύ προπόνηση στην Ελλάδα, ένα ή δύο τουρνουά στο εξωτερικό και σε όσους περισσότερους αγώνες και τουρνουά μπορώ στην Ελλάδα.

Δ: Πες μου πως βλέπεις την Αλέκα στο μέλλον.... ποσό ελκυστική βλέπεις την ιδέα μελλοντικά να γίνεις προπονήτρια;
Α: Για να γίνω προπονήτρια θα πρέπει να το σπουδάσω, και να το σπουδάσω καλά. Και δε ξέρω αν έχω αυτά τα χρονικά περιθώρια. Σε αυτό όμως που πιστεύω ότι είμαι καλή, χωρίς να το έχω σπουδάσει, είναι η ψυχολογική υποστήριξη. Πιστεύω ότι σε αυτό το κομμάτι έχω βοηθήσει σε κάποιες στιγμές κάποιους συμπαίκτες μου.

Δ: Κλείνοντας, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να συμβουλέψεις τους μικρούς φίλους του αθλήματος που τώρα γνωρίζουν το μπόουλινγκ μέσω των ακαδημιών;
Α: Στους μικρούς φίλους θα ήθελα να πω να έχουν επιμονή, υπομονή και ήθος. Κυρίως ήθος. Θα ήθελα όμως να πω και στους μεγάλους φίλους που ασχολούνται με τις ακαδημίες με την καλή τους πάντα διάθεση, ότι επειδή τα παιδιά είναι "σφουγγάρια" και απορροφούν αμέσως ό,τι τους λένε, ας μην κάνουν τους προπονητές αν δεν έχουν τις απαραίτητες γνώσεις. Κάνουν κακό και όχι καλό. Μια παροιμία λέει "το βράδυ αν κοιμηθείς με στραβό, θα ξυπνήσεις αλληθωρίζοντας".
Τέλος, εύχομαι ο χώρος μας να βγει από τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται τώρα πιο δυνατός και πιο ώριμος. Ξέρω ότι το 99% των παικτών ενδιαφέρεται μόνο να παίζει, θεωρώ όμως ότι πρέπει να απαιτούμε να παίζουμε και σε σωστές συνθήκες σύμφωνα με τους κανονισμούς του αθλήματος και να μην αφήνουμε να εκμεταλλεύεται ο οποιοσδήποτε την αγάπη μας για το άθλημά μας, το σπορ μας, το χόμπι μας, όπως θέλει να το λέει ο καθένας..

Για το Bowlpedia

Δήμητρα Καλινδέρη